07:45
Ik open mijn mailbox.
Een klant zegt zijn afspraak af. Teveel twijfel.
Ik bel hem toch. Twintig minuten later zegt hij: “Bedankt dat je me niet opgeeft.”
Soms begint mijn werk met iemand opnieuw een beetje perspectief te geven.
09:30
Richting Gent voor een intake.
Ik ben iets te vroeg en wandel nog snel een kwartier langs het water. Sneakers aan, hakjes in m’n handtas.
Even hoofd leegmaken, frisse lucht, want straks komt een persoonlijk en intens verhaal.
10:00
Ik bel aan. Hij zit al klaar. 62 jaar, ondernemer, twee keer gescheiden, 3 kinderen, 2 kleinkinderen.
Hij begint meteen: “Ik ben terug alleen.”
Hij zegt het zonder drama, eerder berustend.
Hij vertelt over zijn huwelijk van meer dan twintig jaar, een goed team, rustig, maar stilaan leeggelopen.
En over Nathalie, de vrouw die hij leerde kennen na zijn huwelijk.
Ze bracht hem luchtigheid, speelsheid, vrouwelijkheid, maar ook een andere levensfase. Zij wilde nog kinderen, hij had dat hoofdstuk al lang afgesloten.
“We hielden van elkaar, maar onze timing klopte niet.”
Na haar kwam Eva. Intelligent, sportief, warm, kinderloos en zonder kinderwens.
“Een fijne vrouw,” zegt hij. “Maar er was geen chemie”; “Ik heb het wel geprobeerd”. Hij zucht even.
“En toen… stond Nathalie opnieuw voor mijn deur. Ik wist dat het riskant was. Maar ik wilde geloven dat liefde sterker is dan logica.”
Het werd opnieuw mooi, en opnieuw moeilijk. Zij wilde nog steeds kinderen. En hij wilde vooral rust en vrijheid.
“Ik had het kunnen weten,” zegt hij zacht. “Maar kijk, het is wat het is.”
Geen bitterheid. Geen spijt. Geen oordeel.
Wat hij nu zoekt? Hij wil geen extreme passie meer. Hij wil rust. Gelijkwaardigheid. Een vrouw die ook haar eigen leven heeft. Zorgen voor elkaar, een gevoel van thuiskomen bij elkaar.
Ik bedenk me dat ik dikwijls getuige mag zijn van mensen die zichzelf weer leren begrijpen. Maar een getuige zonder oordeel.
Na twee uur, als ik buitenga, glimlacht hij.
Een rustige glimlach, van iemand die opnieuw hoop heeft dat het deze keer anders kan.
12:30
Op de terugweg trilt mijn WhatsApp.
Een koppel dat ik ooit samenbracht stuurt foto’s van hun weekend.
Ik glimlach. Zotte foto’s in een bos van een verliefd stel! Met hoeden, snorren en allemaal gekke poses. Maar vooral lachende gezichten. Ze stralen! Heerlijk!
Even later appt een nieuwe klant me die zijn foto’s doorstuurt voor zijn dossier, in fietstenue, met helm op.
Mijn eerste reflex: Oei, dat kan beter. ‘Graag zonder helm deze keer’ grap ik even terug!
14:00
Stapel nieuwe aanmeldingen van vrouwen reviewen.
Eén schrijft: “Ik ben passioneel, vooral in discussies!”
Ik lach hardop. Soms zegt één zin alles.
15:00
Intake met een vrouw van 52.
Tien jaar geleden verloor ze haar man. Plots, tijdens een routineonderzoek.
Ze zegt het rustig, maar haar ogen verraden wat woorden niet meer dragen.
Ze heeft zich jarenlang volledig gegeven aan de opvoeding van haar kinderen.
“Zij hadden me nodig, en ik heb me verwarmd aan hun onvoorwaardelijke liefde en ons gezamenlijk gemis.” zegt ze.
Nu zijn ze allebei het huis uit, en ze wil aan zichzelf denken.
“Ik weet alleen niet goed hoe dat moet, Annemieke. Er is altijd iemand anders geweest om voor te zorgen.”
Ik leef met haar mee. En terwijl ze vertelt, vraag ik me af waarom ze toch niet eerder is komen aankloppen of waarom de wereld haar dat misschien ook nooit echt gunde.
18:30
Een klant belt spontaan na zijn tweede date.
Zijn stem kraakt: “Ze deed me weer lachen, Annemieke. Voor het eerst in maanden.”
Eén zin. En ik weet: dit betekent veel. Voor hem, voor haar, voor mij.
20:00
Me time. Mijn eigen sportles. Even nog nadenken wat het wordt vanavond. Yoga? Fietsen? Krachttraining?
Of toch maar mijn derde les Burlesque?
Nog geen idee of het iets voor mij is, maar het leek me paar weken terug wel een zot idee.
En ook dát hoort bij openminded en speels blijven.
23:00
Laptop dicht.
Vandaag was intens en emotioneel maar ook grappig, teder en speels. Maar bovenal: echt. En zonder oordeel.