We willen allemaal begeerd worden. Elke dag opnieuw.

Maar eens iemand écht voor ons kiest, eens we voelen dat hij blijft, dat hij niet meer twijfelt, zakt er iets in ons in. Het gevaar is geweken, de jacht voorbij.

En met de jacht verdwijnt vaak het vuur.

We noemen het dan “rust”. Maar soms is het gewoon stilstand.

De spanning die ooit tintelde, het vuur dat ooit brandde, wordt geruststelling en vanzelfsprekendheid dat je blijft.

Liefde verandert dan van avontuur en nieuwsgierigheid in routine.

Verlangen leeft van zuurstof, niet van veiligheid.

Zekerheid is comfortabel, maar ze verstikt.

De paradox is hard: om naar iemand te blijven verlangen, moet je hem/haar af en toe kunnen verliezen.

Niet letterlijk, maar in de verbeelding. In de afstand.

In het besef dat de ander nooit helemaal van jou is, en dat dat precies is wat hem interessant maakt.

Wie de ander volledig bezit, verliest zijn nieuwsgierigheid.

Echte liefde laat ruimte.

Ruimte om te missen, om te twijfelen, om te verlangen.

Dat moment waarop je iemand ziet vertrekken en denkt: ik verlang ernaar jou terug te zien.

Misschien is dat de volwassen variant van passie?

De dualiteit van vrijheid maar verbondenheid. De dualiteit van zekerheid, thuiskomen bij elkaar maar voldoende avontuur?

 

Lees ook: Mijn bedrijf heeft me mijn huwelijk gekost