Voor wie hou je een stoel vrij aan je droomdiner? ‘Voor De Belgische therapeut en auteur Esther Perel. Ze groeide op in Antwerpen als dochter van twee Pools-Joodse holocaust overlevers. In plaats van slachtoffer te worden van dat zware verleden, putte ze er veerkracht en zelfleiderschap uit. Als therapeut doorbreekt ze relatietaboes. Zij stelt dat erotiek een tegengif is voor de dood. In haar boek over erotische intelligentie legt ze uit waar je de passie kan vinden om een langdurige relatie te onderhouden. Ze schrijft over de spanning tussen veiligheid en liefde, over onze behoefte aan vrijheid en avontuur binnen relaties. Ze vindt dat we teveel verlangen van onze partner: liefde, passie, vriendschap, geborgenheid, en dat liefst 80 jaar lang. Die verwachting ligt gewoon te hoog. Tijdens mijn droomdiner met Esther zou ik willen praten over vrijheid en verbondenheid in relaties. Maar ik zou ook willen polsen naar de echte Esther Perel. Naar de kwetsbare mens die zich verstopt achter de succesvolle therapeut, spreker en auteur.’

Wat houdt je op het puntje van je stoel? Verhalen van mensen. Ik ben altijd dankbaar dat men mij in vertrouwen neemt, ook al komen die levensverhalen vaak hard binnen. Ik heb zoveel empathie dat ik mezelf er soms voor moet beschermen. Mijn beste vriendin, waarmee ik 3 keer per week 10 kilometer stap, is een lerares. Met haar verhalen over de vluchtelingen in haar klas, houdt ze mij met de voeten op de grond. Ik zeg het wel eens tegen mijn dochter: woonden we in Syrië, dan zaten we nu ook in een bootje vol vluchtelingen, op zoek naar een beter leven.’

Kan je goed stilzitten? ‘Al 44 jaar ben ik ontzettend ongeduldig. Ik ben katholiek opgevoed, maar een uur op een stoel zitten in de mis was de hel voor mij. In het middelbaar ben ik meermaals op de gang gevlogen, omdat ik te onrustig was in de klas. Er zijn eigenlijk maar twee plekken waar ik compleet deconnecteer: in mijn bad en in de natuur. Geef me een paar laarzen, een oude jeans en laat me een paar uur stappen, met mijn haar in een staartje. Ik kom herboren terug.’

Op wiens stoel zou je graag eens zitten? Op die van Louis Theroux, Lieve Blancquaert, Rudi Vranckx of Martin Heylen: allemaal documentairemakers, die op een contraire manier human interest reportages maken, die naar de keel grijpen. Ze zijn stuk voor stuk underdogs, die op een empathische manier een verhaal kunnen losweken. Zonder te oordelen.’

Tekst: Thijs De Meulemeester

Foto: Alexander Popelier